จอ…จ่อ…จ้อ…556 บ่นๆ…ประสา “รามอินทรา” ความแตกต่าง…ที่ชัดเจน วิถีแห่ง “คนทำงาน”

ก้อ…อดอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้ เมื่อเช้าวันหนึ่งไปตลาดใกล้บ้ าน เพราะซื้อกับข้าว…ถูก “แม่ค้า” ที่คุ้นเคยเพราะเป็นเจ้าประจำ ถามถึงชีวิตประจำวัน และถูกถามว่ากลางวันได้นอนบ้ างมั้ย? ด้วยคิดว่า… “รามอินทรา” คงไม่ได้ทำงานแล้ว พอตอบว่า… ยังทำงานอยู่ เลยถูกมองหน้าแบบงง เลยบอกต่ออีกว่า “เจ้านาย” ใจดียังไม่ยอมให้หยุด ทั้งๆที่เกษียณแล้วล่ะ “แม่ค้า” เลยหัวเราะพร้อมพูดว่า โชคดีนะ ยังได้ทำงานยังได้เจอคน ได้ใช้ความรู้ จะได้ไม่อยู่บ้านเฉยๆ ที่เผลอๆอาจเป็นอัลไซเมอร์ได้ ยิ่งรู้อายุของ “รามอินทรา” เค้ายิ่งเป็นงงมากขึ้น บอกอีกว่า…คุณลุงยังดูแข็ งแรงอยู่เลย ก้อ…ขอบคุณเค้าไป นี่แหละที่ทำให้ “รามอินทราร” รู้สึกถึงความสุขที่แท้จริง ที่ยังได้ทำงานในวันนี้
สิ่งหนึ่ง…ต้องยอมรับว่าวันนี้ …แค่อยากทำงานอย่างเดียวแล้ว เพราะแค่ดูแล “ยวดยาน” ให้สามารถดำรงอยู่จนก้าวสู่ปีที่ 26 ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว เพราะยุคสมัยที่เปลี่ยนไป วิถีคนทำงานก็แตกต่างไปด้วย โดยเฉพาะ…ความรับผิดชอบ การตรงต่อเวลา ซึ่งไม่ได้คงความหมายแค่ ทำงานชนะตัวเองให้เสร็จ ไม่สนใจว่า…เพื่อนร่ วมงานจะเป็นเยี่ยงไร? หรือแม้กระทั่งวิถีแห่งการทำงาน ที่เปลี่ยนไปจากวันวานโดยสิ้ นเชิง ขนาด “เจ้านาย” ยังเคยบ่นให้ “รามอินทรา” ได้ยินว่า…มาทำงานกันสายจัง ถ้าเป็นเมื่อวันวานคงอยู่ยากแล้ วล่ะ ทุกขั้นตอนเป๊ะมาก จำได้ว่า…เคยมีการนำรายชื่ อคนมาสาย ขึ้นติดบอร์ดของบริษัท ก็เคยมีมาแล้ว
อีกเรื่องหนึ่ง…ที่ “รามอินทรา” เคยโดนเรียกเข้าห้องประชุม เพราะ “ยวดยาน” มีโฆษณาไม่ถึงเป้า ถึงขั้นมีการเสนอจะให้เลิกไปเลย ยังโชคดีที่ “เจ้านาย” ยังเมตตา ไม่ยอมเลิกและให้ทำต่อ แต่ก็มีการขีดเส้นใต้เอาไว้เหมื อนกัน ถ้าไม่ไหวจริงๆก็ต้องเลิก วันนี้…ไม่ค่อยเห็นการประชุ มเพื่อถกปัญหาเรื่องรายรับกั บรายจ่ายเหมือนเมื่อวันวาน ที่มีการ กำหนดจำนวนรายได้ เมื่อเทียบกับเงินเดือนที่ได้รั บ ก้อ…เป็นเรื่องของวันวานที่ แตกต่างจากวันนี้โดยสิ้นเชิง อยู่กันแบบสบายๆ ยกเว้น “ยวดยาน” นี่แหละ ที่ต้องนำเสนอผลประกอบการ ทั้งๆ ที่จะว่าไปแล้ว ก็ยังสามารถประคับประคองอยู่ได้ แบบยังไม่ขาดทุน ทั้งๆที่ถูกคาดหมายว่า…น่ าจะไม่น่าจะเอาตัวรอดได้ เพราะยุคนี้เป็นยุคเฟื่องฟู ของสื่อดิจิทัล
เขียนน จอ…จ่อ…จ้อ แบบเรื่อยๆมาเรียงๆ เหมือนไม่รู้จะเขียนอะไรแล้ว เพราะสัปดาห์หนึ่งเขียนกันตั้ง 8 คอลัมน์ ยังไม่รู้เลยว่าจะหมดตัวละครหรื อหมดเรื่องจะเขียนเมื่อไหร่ เป็นอีกความโชคดีที่ “รามอินทรา” ผ่านประสบการณ์ผ่านเรื่ องราวมามากมาย ยังไงก็ยังพอกล้อมแกล้มเขียนให้ อ่านกันได้ทุกสัปดาห์ ขอแค่ยังมีคนติดตามอ่านกัน
ยังไง…ก็ต้องเขียนให้ได้ทุกสั ปดาห์แหละ
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
17 กรกฎาคม 2567
