โซ่หลุด ฉบับ 1,087 ยอมรับ…วิถีการเปลี่ยน ยอมรับ…คนบริหาร ยอมรับ…ความแตกต่าง
“โซ่หลุด” มีโอกาสได้คุยกับพรรคพวกคนในแวดวงมอเตอร์ไซค์ หลากหลายเรื่องที่คุยกัน รวมถึงเรื่องของคนทำงาน ที่ยอมรับพ้องกันว่าเปลี่ยนแปลงไปเยอะมาก แทบจะพลิกฝ่ามือ ไม่ว่าจะเป็นด้วยวิถีแห่งการทำงาน ไม่ว่าจะเป็นวิถีแห่งวัตรปฏิบัติ ชัดเจนยิ่งถึงความห่างเหิน โดยเฉพาะระหว่าง “คนบริษัท” กับ “คนสื่อ” ที่แทบจะไม่เห็นร่องรอยเดิมๆ ยิ่งในยุคที่คนบริหารไม่ใช่คนไทย รวมถึง…การที่คนบริษัทเหลือจริงจังแค่ 2 ค่ายเท่านั้น ขณะที่อีก 2 ค่ายนั้น แทบจะเงียบหายไปจากแวดวงคนสื่อ ทั้งๆ ที่จะว่าไปแล้ว…คนไทยยังนิยมชมชอบในแบรนด์อยู่ไม่น้อย ขอแค่เพียงความชัดเจนเท่านั้น
อีกเรื่องที่คุยกัน…เขายอมรับว่า…วิถีคนทำงานวันนี้ยิ่งเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน คนบริษัทไม่ยอมเดินออกจากที่ตั้ง เหมือนตั้งใจจะใช้หน้าจอสี่เหลี่ยมเป็นตัวสื่อสาร ทำให้ข่าวคราวของบริษัทเหมือนไม่มี ยิ่งคนบริหารไม่นิยมการให้ข่าว ก้อ…ยิ่งเข้าทาง คนทำงานคนไทยก็ไม่จำเป็นต้องเป็นข่าว ไม่จำเป็นต้องดูแลคนสื่อมากนัก ยิ่งโลกของการสื่อสารสมัยใหม่ ยิ่งเข้าทางเหมือนเป็นข้ออ้างโดยอัตโนมัติ ไม่รู้จัก ไม่มีงบ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงบริษัทเป็นด้านหลัก “โซ่หลุด” ยอมรับในวิถีที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะ…ความผูกพันที่เห็นชัดเจน และเป็นต้นทางของการขาดแคลน “ตัวละคร” อย่างแท้จริง
“โซ่หลุด” วิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงแล้ว ต้องยอมรับความจริง นี่คือวิถีที่แตกต่างจากวันวาน ก้อ…ขนาด “ยวดยาน” เป็นสื่อสิ่งพิมพ์ ที่ชัดเจนยิ่งกับสื่อสาร ทั้งในแง่มุมการนำเสนอและแง่มุมความผูกพัน ถ้าไม่มีงาน ถ้าไม่มีวันพิเศษ คงไม่ได้เจอกัน น่าจะเป็นเรื่องปกติของยุคสมัยที่เปลี่ยนไป และอาจต้องทำใจยอมรับ ต่อไปคงเหลือตัวละครให้เขียนน้อยลง และน่าจะทำให้ “โซ่หลุด” เป็นงานที่เขียนยากขึ้นทุกวัน เพียงแต่ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง ที่ยังมีคนทำงานที่เป็นคนไทย ยังคงผูกพันและหาเวลาเจอะเจอกัน หรือบางครั้งก็สามารถกริ๊งกร๊างคุยกันได้ตลอดเวลา นี่เป็นอีกวิถีที่ทำให้สามารถเขียน “โซ่หลุด” ได้ทุกสัปดาห์
สิ่งสำคัญ…การคุยกันนั้น…มีข้อสรุปที่ชัดเจน คนบริษัทรุ่นใหม่ไม่นิยมเดินชมคนสื่อเหมือนเช่นวันวาน เพราะอยากอยู่ในกรอบของตัวเองมากกว่า เลยไม่แปลกใจที่จะรู้สึกเหมือนกัน เป็นวิถีแห่งคนทำงานของคนรุ่นใหม่ ที่มีคนบริหารเอื้อให้แบบไม่ตั้งใจ ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนแปลงของโลกการสื่อสารหรือการเปลี่ยนแปลงของวิถีคนบริหาร ที่ไม่คุ้นชินกับธรรมชาติของคนไทย จบงานก็เป็นอันจบเกม ไม่มีการเจอกัน ไม่มีการตอบคำถาม เหมือนเช่นวันวาน เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับทุกค่ายยานยนต์ ที่คนบริหารไม่ใช่คนไทย
ไม่รู้ “โซ่หลุด” เขียนและเข้าใจถูกต้องมั้ย?