Ramindhra UHU

“รามอินทรา” กับทีมงาน กำลังเตรียมการเพื่อจะจัดงานก้าวสู่ปีที่ 24 ของ “ยวดยาน” ซึ่งมีทั้งต้องเตรียม “การ์ดเชิญ” เตรียมโน่นเตรียมนี่ เยอะแยะไปหมด ที่ดูเหมือนจะตื่นเต้น เพราะปีที่ผ่านมา…จัดไม่ได้ เจอะเจอโควิด-19 ทำอะไรไม่ได้เลย

หากใครช่างสังเกต…จะเห็นการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนยิ่งของหนังสือพิมพ์ยวดยาน โดยเฉพาะ…เรื่องเลย์เอาท์ ที่ดูไปดูมาเหมือนเป็น…สื่อสิ่งพิมพ์ยุคใหม่…เป็นการผสมผสานกันระหว่างหนังสือพิมพ์กับนิตยสาร

วันนี้…ของหนังสือพิมพ์ยวดยาน มีการเปลี่ยนแปลงแบบเห็นได้ชัดเจน ก็คือรูปแบบที่เปลี่ยนไปของเลย์เอ้าท์ ทุกอย่างบนหนังสือ ด้วยเพราะเหตุผล…เมื่อโลกของการสื่อสารเปลี่ยนไป

สงกรานต์ปีนี้…ยังไม่รู้ว่าจะคึกคักหรือหงอยเหงา เพราะเขียนต้นฉบับล่วงหน้า “รามอินทรา” รู้สึกเฉยชินกับการที่อยากไปโน่นมานี่ ในช่วงเทศกาลแล้ว อาจเป็นด้วยอายุที่มากขึ้น ไม่ค่อยสะดวกกับการเดินทางแล้ว

ไม่รู้เป็นเพราะอะไร? วันนี้ “รามอินทรา” รู้สึกเบื่อๆกับการเป็น “คนสื่อ” ไม่รู้เป็นเพราะช่วงนี้…เขียนหนังสือเยอะเกินไปหรือไม่? เนื่องจากเป็นช่วงงานมอเตอร์โชว์ มีทั้งต้องปิดต้นฉบับของ “ยวดยาน” และ “สูจิบัตร มอเตอร์โชว์”

“มอเตอร์โชว์” เปิดแล้ว “รามอินทรา” เดินเข้างานทุกวัน เป็นเหมือนความคุ้นชิน ด้วยเหตุผล…เพื่อหาข้อมูลมาเขียนสูจิบัตร มอเตอร์โชว์ ที่พิมพ์แจกทุกวัน และเปลี่ยนหน้าปกทุกวัน ส่วนเนื้อในจะเปลี่ยนอีกครั้ง เมื่องานผ่านไปครึ่งหนึ่ง เมื่อวันวาน…การเดินเข้างาน…ไม่ค่อยเหงาเหมือนวันนี้ ที่แทบไม่เจอะเจอ “คนยานยนต์” อาจเป็นด้วยเหตุเพราะ…โลกของการสื่อสารเปลี่ยนแปลงไป การสื่อสารผ่านหน้าสี่เหลี่ยม สะดวกรวดเร็ว และไม่ต้องเดินทาง ทำให้ “คนยานยนต์” ไม่จำเป็นต้องเดินทางเข้างาน เหมือนเช่นวันวาน ที่จะเจอะเจอกันแต่วันสำคัญหรือไม่ก็เป็น “วันเปิดงาน” ...

ดีใจ…กับข่าวของโควิด-19 หรือโอไมครอนที่ “ภาครัฐ” แถลงข่าวอย่างชัดเจนเป็นขั้นตอน เดือนกรกฎาคมจะเป็นการกำหนดให้เป็น “โรคประจำถิ่น” ที่ “คนไทย” ต้องปรับตัวอยู่กับโรค เหมือนเป็นโรคปกติชนิดหนึ่ง

ก้อ…เป็นอีกการออกนอกเส้นทางของ “รามอินทรา” กับการไลฟ์สดทุกวันจันทร์ พุธ ศุกร์ ตั้งแต่ 12.30 เป็นต้นไป ไม่ได้ยาวมากมายอะไร? เป็น “ลุงนิด” จี๊ดจ๊าด ประมาณ 15 นาที พอหอมปากหอมคอ วันละบริษัท

เริ่มไปแล้ว…ประมาณ 3 สัปดาห์ สำหรับการไลฟ์สด สไตล์ “ลุงนิด…จี๊ดจ๊าด” ที่ได้ “ออย” สมบูรณ์ คัมภีระ เป็น “ตัวช่วย” คอยจัดท่าจัดมุมกล้อง รวมถึงเตรียมรูปของ “ตัวละคร” ที่จะพูดถึงในวันนั้นๆ

ยังคงเป็นคำถาม…ไม่ว่าจะเป็นวันนี้หรือพรุ่งนี้ ชีวิตของการเป็น “คนสื่อ” สายยานยนต์ จะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างไร? ถ้า “ค่ายยานยนต์” แต่ละค่าย ต่างก็หดก็ลด “งบสนับสนุน” แบบแทบไม่เหลือให้ได้มีรอยยิ้มกันบ้าง?